Am I Charlie?

This week saw the terrible terrorist attack on the satirical French satirical magazine Charlie Hebdo.

Quickly, people started showing posters and pictures saying "I am Charlie/Je suis Charlie" in solidarity with the magazine.

Almost as quickly, commentaries started problematizing the "Je suis Charlie"-slogan, claiming that it is easy to show solidarity in such an extreme situation, but that that many have been careful in their support, even directly negative to Charlie Hebdo and other media publishing deliberatively provocing Muhammed-caricatures, during the previous years.

I myself put up a "Je suis Charlie" in social media, even though I haven't published a single Muhammed-caricature. Am I a hypocrit? In my opinion I'm not.

Different institutions take on different roles in a society. The role of Charlie Hebdo has been that of the provocateur - deliberatively attacking all forms of authority. But if we all should take on this role it would make for a very high conflict level in the society. For all practical means we agree to disagree on a wide variety of subjects and downplay these disagreements. Both in personal relations and in society at large this is necessary simply to make things run smoothly (this has its limits of course).

In this situation, humorists have a very important role. I cannot go around mocking people and opinions I think are stupid all the time - because I have to deal with people, and that presupposes a certain level of mutual trust and respect. However, I can laugh of the caricatures. It shows my opinion but takes away some of the personal dimension. The caricatures are also public - a part of our common frame of reference and conversation.

Paradoxically, this is especially important in a time of increased polarization. To counter polarization we both need to build trust between different groups at the same time as we must ridicule authorities.

Therefore we need Charlie Hebdo, Monty Python and Kurt Westergaard. There might come a day when I myself personally need to use the weapon of humour. That day I have that possibility because of them. They take the necessary role of the provocatours. And provocation is necessary to keep the power in check as laughter is the quickest way to undress a tyrant. These humorists keep free speech open on our behalf.

So am I Charlie? Maybe not. But I hope that I could have been.

Økologiske bekjenningar/erkjenningar 2: økologiske kjensler.

Vi er avhengige av naturen ikring oss, vi er ein del av den, men vi forstår den ikkje fullt ut. Vi må difor være audmjuke ovanfor naturen. Det er økologisk bevisstheit.

Diktet som avslutta førre post uttrykker for meg kjensla av å sjå og få svar frå naturen: frå noko som ikkje er menneske, men som ein deler verda med.

Dette kan jo lett høyrast veldig mystisk ut, men det meinar eg ikkje. Med ei økologisk bevisstheit meinar eg det å erkjenne
- at ein er ein del av eit økologisk nettverk
- at vi er avhengige av dette nettverket for vår overlevnad
- at vi ikkje forstår fullt ut korleis det vil slå ut når vi endrar dette nettverket
- at ein difor må ha ei audmjukheit ovanfor naturen ikring oss

Biologiske system blir ofte kalla komplekse system. Ulikskapen mellom eit komplisert system, som til dømes ein bilmotor, og eit komplekst system er at ein ikkje utan vidare kan forutsjå kva funksjon ei del har for resten av systemet. Forsvinn det ein art frå eit område er det vanskelig å føresjå konsekvensane. Dette opplever vi i stor skala med menneska sin dominans på jorda. Menneska må gjerne dominere på jorda etc etc. Eg trur ikkje at hjorten hadde gjort det så mykje bedre om den fikk bestemme, og vi veit alle kva gjæren kan finne på om den får frie tøylar.

Men mennesket med altså sin evne til å reflektere har moglegheita til å justere seg til eit bærekraftig samfunn der ein jobbar med sin økologiske kontekst.

Norske skilnader

Nokre interessante innlegg om sosiale og økonomiske skilnader, her med blikk på den norske venstresida. 

http://www.dagbladet.no/2013/02/05/kultur/debatt/kronikk/klassereise/sosial_mobilitet/25601134/

http://www.dagbladet.no/2013/02/15/kultur/debatt/debattinnlegg/klassereise/sosial_mobilitet/25783018/

Dette gjentar litt av poenget til Magnus Marsdal i FrP-koden: at venstresida mykje består av middelklasse som har framandgjort seg frå arbeiderklassa. Ei anna svært lesverdig bok som peikar på nokon av dei same skilja (meir sosialantropologisk og mindre politisk vinkling) er Runar Døving sitt svært lesverdige og også underholdande "Rype med lettøl".

Ansvar, ytring og vald. - Den vanskelige debatten om den vanskelige debatten

I tida etter 22. Juli, då Anders Behring Breivik (ABB) bomba regjeringskvartalet og massakrerte AUF'arar på Utøya har eg, som mange andre, prøvd å forstå korleis dette kunne skje, og korleis det vil eller må påvirke samfunnet vårt. I tillegg til å prøve å forstå har eg også reagert, både med kjensler av sorg og av hegning av verdiar. Det sistnemnde overraska meg. Her vil eg gjerne legge fram både mine forsøk på å forstå, og kva verdiar eg vil slå eit slag for som reaksjon på ABB sitt åtak.

Debattklimaet i innvandringsspørsmål.

Då eg høyrde om bomba i regjeringskvartalet tenkte eg i likskap med mange andre at muslimske terrorgrupper stod bak. Den neste tanken var at Norsk offenligheit dei neste åra ville bli utålelig. Det eg har oppfatta som ei skjerping av diskursen kring innvandringsspørsmål dei siste åra - kanskje tilogmed det siste året, ville føre vidare til eit politisk klima og eit debattklima som mildt sagt ville vere grumsete.

Då gjerningsmannen og hans motiv vart kjent, vart spørsmålet snudd på hovudet: har debattklimaet kring innvandring ein samanheng med ABB sine gjerningar?

Kva debattklima snakkar eg om? For det første har ein det politiske klimaet. I Sveits vart det gått inn for eit forbod mot moskear. Landet hadde 3 (!) moskear. No var det altså nok. I Frankrike vart eit forbod mot hijab vedteke. Franskane var dog litt meir rause, og inkluderte Romani-folket i nei-gruppene. Store mengder Romani vart sendt ut av landet i 2010.

Dette er uttrykk for politiske strøymningar, dels nasjonalistiske, konservative og populistiske. Dei fleste land i Europa har veletablerte politiske parti som representerer slike strøymningar. I Norge har vi FrP. Christian Tybring Gjedde sitt etterkvart famøse innlegg frå Stortingets talarstol gav eit klart oss-dei-perspektiv. Carl I. Hagen har ved tidligare anledningar snakka om "kalifatet".

Men dei politiske partia held seg likevel innanfor dei etablerte politiske rammene. Så lenge dei spelar det politiske spelet, og søker politisk makt gjennom dei etablerte politiske institusjonane så kan dei også ansvarliggjerast for det dei seier. Når dei er på frammarsj over heile Europa så er det ikkje fordi dei forfører folk, men fordi mange faktisk er einige med deira standpunkt. Og er ein ueinig så kan ein stemme på eit anna politisk parti. Har FrP difor "skuld" i massakren på Utøya? Nei. Når Siv Jensen seier at vi "ikkje må vere redd for å diskutere dei vanskelige spørsmåla", så har ho rett i det. Uansett kva desse spørsmåla skal vere. Ein kan vere så forbanna og ueinig med FrP som ein berre vil, men då må ein gå i debatt med dei. Då må ein sjå på kva dei faktisk seier, også argumentere mot eller kome med andre forklaringar og løysingar.

Det andre er det offentlige ordskiftet. Dette heng sjølvsagt saman med det politiske, men det er mindre institusjonalisert, og grensene er stort sett ytringsfridomen, som er ganske vid. Eg meiner å merke at grensa for kva som er akseptert å seie i innvandringsspørsmål i det offentlige rom har vorte flytta.

I 2010 gav Thilo Sarrazin ut boka "Deuchland shafft sich an" (Tyskland avskaffar seg sjølv). Sarazzin var ein høgståande tysk sosialdemokrat som med sin utgivelse drog teppet av gamle gode omgrep om rase og befolkningsgrupper. Hovedtesa hans var at innvandrarane ikkje hadde lojalitet til velferdsstaten. Stadig større grupper av innvandrarar (i Tyskland mest Tyrkarar) levde av sosialstønad, og føydde ungar i hopetal. Denne boka skapte skandale då den kom, men den opplevde også å få mange tilhengarar. Sarrazin sa det som nazi-traumatiserte tyskarar ikkje hadde turt å seie. Han "tok den vanskelige debatten". Eg har ikkje lese boka, men eg las eit stykke om den på Minerva sine nettsider. Mitt inntrykk av Sarazzin er at han nok ønsker å setje fingeren på innvandringspolitiske problem, men han dreg med seg så mange konsept og generaliseringar at eg for min del ikkje klarar å akseptere premissane for debatten. Det var også min kommentar på Minerva sitt stykke. Det eg var møtt med i kommentarfeltet var personangrep, insinuasjonar om politisk ståstad, og ein aggresjon som skremte meg. Dette var i mai 2011, og eg tenkte med meg sjølv at dette var drøye greier.

Alle desse kommentarane var ytringar. Ein har ytringar i det offenlige ordskiftet, og desse kan vere av ulik karakter. "Life of Brian" var ei slik ytring. Muhammed-karikaturane var også ei. Desse skal ikkje forbyast, men ein er heller ikkje pliktig til å ta dei alvorlig. Dei treng ikkje møtast så lenge det ikkje utgjer eit problem. For ikkje så lenge sidan var det ein debatt i Bergens Tidene om dei skulle fjerne anonymitetetn i kommentar-feltet på nettavisa. Det til dels høge konfliktnivået hadde vorte ubehaglig. Ved å fjerne anonymiteten ville dei ansvarliggjere brukarane, noko som kunne føre til ei demping av konfliktnivået.

Eg kjem no til mitt første hovedpoeng, nemlig ansvarliggjering. I samfunnet har vi ansvarliggjering av gjerningar gjennom lovverk, og også av haldningar og meiningar gjennom demokratisk valdeltaking. Deltar ein i val får ein dei politikarane ein fortener. Men ein har også eit ansvar for den offentlige debatten. Det er like vagt som det er grunnleggande og viktig: som borgarar i eit samfunn har vi også eit medansvar for korleis dette samfunnet skal vere. Dette inkluderar kva debattklima ein skal ha. Dette avgjer kva som er akseptert språkbruk kring ulike spørsmål. Ordskiftet er vårt felles, og det er heile tida gjenstand for forhandlingar om kva som er legitime ytringar. Nokre omgrep i desse forhandlingane i denne konteksten er "politisk korrekt", "reaksjonær", "rasist", "multikulturalist", "snillisme" osb. Gjennom forhandlingane etablerast og brytast tabuar ned. Tabuar har gjerne ein negativ klang, men dei er også eit uttrykk for verdiar.

For meg betyr ansvarliggjeringa av ytringar at ein har ansvar for å tenke gjennom konsekvensane av sine ytringar, og også gjere ein viss sjølvrefleksjon over kva som er grunnlaget for dei. Ansvarliggjering er erkjennelsen av at vi "er i same båt". Då er ein nøydd til å tenke over korleis denne båten skal vere. Ein kan sjå til Habermas og seie at den borgerlige offentligheita skal turnere diskusjonar gjennom ordskifte og argument. Men i tillegg må ein ha verdiar i botnen som set nokre spelereglar for kva ytringar som er god fisk. Det er på dette nivået Bergens Tidene sette streken: det er ikkje alle ytrinar som bidreg til konstruktivt offentlig ordskifte fordi dei ikkje tar seg som mål å vere ein del av eit ordskifte. Slike ytringar skal sjølvsagt ikkje forbyast. Eg vil gjerne ha eit samfunn der BootBoys har politivakt mot protesterande Blitzerar. Men eg forbeheld meg retten til ikkje å akseptere BootBoys som legitime deltakarar i det offentlige ordskiftet.

Så lenge ein kan ansvarliggjerast for sine utsegner, anten som ein politisk deltakar eller som deltakar i ein ansvarliggjort offentlig debatt, så er ikkje det i seg sjølv eit problem. Då kan ein ta så mange "vanskelige debattar" som mogleg. Derimot, om ein ikkje gjer ein refleksjon i høve til eige bodskap, så må ein også finne seg i å bli lukka ute av ordskiftet. I tillegg, om ein ikkje ønsker å ha eit refleksivt forhold til problematiske element i eigen tankegong, så må ein også finne seg i å bli skulda for nett det. Eit eksempel på dette er Øyvind Strømmen si påpeiking i boka "Eurofacismen", på at den ekstreme høgresida har eit valdspotensiale. Det same ligg til grunn for dei stadig gjentatte kritikkane av gamle AKP-ml'arar om at dei skal ta avstand frå sine sympatiar med mindre sympatiske regimer.

Derifrå er det sjølvsagt eit stort steg frå oppfordring til handling, og derifrå til handling. Men uansvarlig omgang i den offentlige sfæra kan gjere stega mindre. Særlig om ein bagatelliserar valdelige handlingar.

Om det offentlige ordskiftet har samanheng med ABB sine gjerningar? Det kan godt vere at dei har mogleggjort hans gjerningar ved å legge grunnlag for haldningar, delvis legitimert desse, og latt han finne gjenklang for dei utanfor seg sjølv. Det kan også vere at han i somme fora har funne legitimering av vald som handlemåte. Men det er ikkje enkelt å vete. Enn så lenge har dette vore eit ekstremt utfall, ein enkeltperson. Det er ganske dårlig materiale å gjere statistikk på om ein vil vise samanhengar. også her viser verda seg å vere salig komplisert.

Sannelig, dette vart langt nok. Eg hadde tenkt å skrive om hegning om verdiar som demokrati, liberalisme, rettsikkerheit, anstendigheit og ansvarligheit. Men det får eventuelt bli i neste omgang.

Rollemodell.no

Dugnad i praksis

Eg fekk i dag ein hyggelig e-poste frå haldningskampanja "Rollemodell", som er tilknytta kunnskapsdepartementet. Sjølvsagt vart eg smigra, og imponert over den proffe nettsida deira, som de kan sjå på rollemodell.no.

Til mi overrasking oppdaga eg at det heile var noko så kuriøst som eit dugnadsprosjekt sett i gong frå departementet si side, på vegne av vår felles framtidige verdiskaping!

Så eg sende dette svaret tilbake:
Hei, takk for henvendelsen. Det er kjekt å bli spurt.

For engasjement gjennom min jobb som vitskaplig tilsett ved Universitetet i Bergen, bed eg om at henvendelsar vert gjort gjennom Universitetet.

Andre engasjementoppdrag tar eg for høvelig betaling. Betaling kan avtalast nærare etter som ein ser kor mykje forbreiing jobben krevjer.

Eg stiller gjerne for ikkje-kommersielle og ikkje-statlige aktørar om eg kan stå inne for verksemda deira.

Eg har gjort meg nokre tankar om Rollemodell-ordninga. Sidan de har sendt meg ein forespørsel om dette, og fleire andre vitskaplig ansette har fått forespørselen, vil eg kome med nokon tilbakemeldingar som eg håper du kan formidle vidare til dei det måtte vere relevant for.

At kunnskapsdepartementet set i gong ei haldningskampanje mot ungdom for å få dei til å velje realfag er ikkje oppsiktsvekkande så lenge det har vore ein debatt om unge sitt val av studie. Men å be folk jobbe gratis for dette, og kalle det dugnad, finn eg særs merkelig. Enda merkeligare er det at ein henvender seg enkeltvis til folk. Dette kan berre bety at ein vil folk skal ta på seg dette utanfor andre oppgåver, ikkje som del av eins jobb i det private eller offentlige. For hadde det vore tilfelle, hadde det vore naturlig å gå gjennom instutusjonen eller bedrifta. Offentlig vitskaplig ansette, for eksempel, har formidlingsplikt. Men då må det vere klare retningsliner om korleis Rollemodell-ordninga går inn i denne.

Eg vil difor spørje spørsmålet om kva det er som gjer at ein forventar at personar med ei kompetanse som de tydelig vis er ute etter, skal stille opp på eit offentlig tiltak som Alfa og Rollemodell er, av rein veldedigheit.

Vidare kan ein spørje seg om kva signal det vil sende til skuleungdomen at departementet ikkje er villig til å betale for høg kompetanse.

Sidan dette tydelig vis er eit dugnadsprosjekt, vågar eg meg til å spørje om Kunnskapsdepartementet, Renate sine ansette, Oxygen Design, og Kantega også jobbar utan løn på dette prosjektet?

Helsing ...

Kva gjer Sp med monstermastene?

Vi prøvar oss på litt politisk analyse av sommarens store sak, monstermastene i Hardanger.

Det er å lese i dagens aviser at det har vore sur melk mellom SV-Kristin og Sp-Liv: SV er imot og Sp har forsvart monstermaster (som dei så lyrisk har blitt kalla). Ap er for men må tenke på valget, og tar ei "utredning" til før dei gjennomfører det som allereie har blitt bestemt, no utan å vere arrogante.

Ap er som Ap har vore. SV er nok mot monstermaster av estetiske kose-grunnar, men kvifor er Sp for? Sp, som har fått mykje av sin energi frå by/land-konflikter, eit interesseparti, nesten ein interesseorganisasjon for distriktsnoreg: med si sidetaken i denne saka, blir ikkje dei då berre ein filial under Ap? Av alle partia er det Sp som har mest å vinne på å vere mot monstermaster.

Monstermaster: for eller mot?
Når det er sagt kan ein spørje seg om ein ser rett i denne saka. I Hardanger har ein folkeaksjon mot monstermaster og for bru. Ein sjøkabel vil bli dyrt, usikkert og føre til inngrep i naturen (norske fjordar er djupe. Hardangerfjorden er 800 m djup v Nordheimsund). Luftspenn er sjølvsagt heller ikkje optimalt, men det er fleirfoldige luftspenn over norske fjordar, over turistfjordar slik som Nordfjorden og Sognefjorden. Det er framleis turisttrafikk i desse områda. Faktisk ganske mykje. Ingen ser ut til å ta notis av luftspenna. Dei kan tilogmed demonterast når ein ikkje treng dei lenger.

Det er i det heile ein del dilemma i norsk landskapsvern. Eg nemnde lenger oppe at bru har vore ivra for i Hardanger. No veit eg ikkje om dette kan samanliknast med master direkte, det var meir eit retorisk poeng. Men det som er eit poeng er at vegutbygging fører til store landskapsskader i norsk vestlandsnatur. Dei fleste norske fjordar, og eit stort antal naturområder har særs synlige og store veiskjeringar. Desse vert det ivra for i distriktsnoreg, for ein vil ha veg. Det er noko positivt. Og då tar ein ikkje 5 øre for å påføre landskapet sår som ein ikkje kan fjerne når ein ikkje treng dei lenger, slik ein kan med elektrisitetsmaster.

I lys av dette framstår Hardangersaka som ei boble.

K(yrre Nakkim) West

Oljeutvinning og risikovurdering.

I mexicogulfen skjer det som kan bli (om det ikkje allereie er) den største oljesølkatastrofa vi har sett. Obama har klar på at BP skal ta det fulle ansvaret for katastrofa. Men er dette riktig?

Risikoen for slike katastrofer er ikkje stor, men det er alltid ein sjangse for at det kan skje. Ein kan både bereikne kor stor sannsyn det er for at ei ulykke kan skje, og ein kan ta førehaldsreglar for å gjere sannsynet mindre. Ein kan også ha beredskapsplanar for å stoppe ei utløyst ulukke. Men den einaste garantien for at det ikkje skal skje i det heile er at ein ikkje utvinn olje.

Det vil seie at når ein gjennom politiske vedtak opnar for oljeutvinning i eit område, aksepterer ein også risikoen for at ei katastrofe kan skje. Dette er eit politisk vedtak, og ein politisk ansvar. Og dette ansvaret må politiske beslutningstakarar vere seg medvite.

Spørsmålet er då om norske politikarar vil seie at somme område er så viktige at vi ikkje har råd til å risikere dei gjennom å opne for oljeutvinning? For eksempel gyteområda i Lofoten og Vesterålen.

25.06. 2010: God sak i Dag og Tid om den store nestenulukka på norsk sokkel i 2004.

Gratulerer med dagen quinns!

Her på K. West-blogen feirar vi sjølvsagt 8. mai, og gratulerer alle dei det måtte angå. Det vil seie alle generelt, og quinden spesielt!

Og denne gongen har Ingun Yssen og Marie Simonsen treft spikeren på hovudet.

Keep on rocking for a free world!

- West

Nedkvitne - Freda dinosaurar

Nedkvitne-domen bør ankast, men han bør likevel miste jobben.

Denne veka vart professor Arnved Nedkvitne frådømt jobben sin som professor i middelalderhistorie i Oslo tingrett. Årsakene var at han har "grovt og gjentatt krenket sine tjenesteplikter" med "en ytringsform som er illojal, personlig belastende eller støtende". Han møtte heller ikkje opp på samtaler han vart kalla inn til.

Mange har rykka ut i Nedkvitne sitt forsvar: morgenbladet på leiarplass samt eit kobbel av professorar på juridisk fakultet. Dommen er uklar og ein trussel mot akademisk fridom og maktkritikk.

Etter mi meining er det to punkt i denne dommen: a) illojaliteten - det har vore ein strid innan miljøet på instituttet som har ført til ei skvising av Nedkvitne. b) Personangrep, sjikane og unnværing av plikter.

Når det gjeld det første, så er eg einig i at vitskaplig ansette ikkje skal kunne dømmast for illojalitet. Det gjeld den akademiske fridomen. Her er det grunnlag for anke.

Når det gjeld det andre punktet så tykkjer eg ein bør spørje seg: kva skal til for å sparke ein professor? Alt for mykje! Etter det eg kan sjå er det ingen tvil om at Nedkvitne burde miste stillinga. Han og mange andre professorar som sit freda kring på norske universitet og høgskular. Dei er vanlege arbeidstakarar, med akademisk fridom, men som bør kjenne den same varmen under beina som alle andre. Sack him!

Stortingsvalet 2009

Valet er vel over, og så spennande det var: det gav også overraskingar.

Sjølv er eg både nøgd og misfornøgd. Nøgd med at den raudgrøne regjeringa fekk halde fram, og misfornøgd med at miljøpartia Venstre og SV gjekk ned.

Ellers var det dei to "statsministerpartia" høgre og AP som gjekk mest fram, der AP vel trakk til seg veljerar frå SV og kansje også sentum, medan Høgre med sin garanti om borgerlig samarbeid trakk veljerar frå FrP og sentrum/Venstre.

Det andre eg beklagar er at Venstre gjorde eit dårlig val. Eg trur det er mange med meg som sympatiserer med venstre, men ikkje stemmer venstre då dette i praksis er ei stemme på Høgre.

Sponheim sitt ultimatum til FrP førte kanskje til partiet sin nedgang, og hans eigen avgang, men det var ein verdig måte å gå på. Hadde Venstre gitt seg til FrP, hadde det ikkje vore mykje att av Venstre. Sponheim sitt standpunkt var modig, det vitna om politisk integritet, og det var ein verdig måte å gå på.

Når det er sagt, så har FrP kledd seg i ansvarlige klede heile valkampen, og gjort seg statsministeraktige og samarbeidsvillige. Dei uttalingane som fall særlig frå C.I. Hagen, men også delvis frå Siv Jensen mot Venstre då regjeringsmakta glapp, var så simple og drøye og uforskamma at eg håper folk reagerar. Alle burde halde seg for god til slik oppførsel, anten ein er FrP eller andre.

Når det er sagt: kva skal Venstre gjer framover? Når blokka Høgre/FrP veks seg sterk, og sentrum/Høgre er ein saga blått? Kvar kan Venstre faktisk få gjennom mest Venstrep-politikk? Kunne ikkje Venstre danna ei solid miljø-blokk saman med SV på den raudgrøne sida? Eller representere eit sosialliberalistisk korrektiv til AP? Eg trur faktisk Venstre og SV deler mange veljerar. Likeså med AP og Venstre, der den økonomiske politikken til AP ikkje er så raud lenger. Kan dette vere ein farbar veg for Venstre?

Q-West

Preben Z. Møller om kjønnsforsking

Her er eit interessant innlegg og eit mykje meir interessant nettmøte om kjønnsforsking ført i pennen av forfattar og sosiolog Preben Z. Møller.

Stikkorda er sosialt vs. biologisk kjønn.

...og i dag kom tilsvaret.

Billig kvalitetsheving for norsk forsking - gratis tips til din valkamp.

For nokre få år sidan vart det satsa på PhD-stillinger ved norske universitet. Samstundes gjekk PhD-studentane betydlig opp i lønn. Dette var eit verkemiddel frå politisk hald for å styrke norsk forsking. Det var utan tvil eit godt trekk om ein vil styrke norsk forsking.

Men framleis er det slik at ein slit med å få kvalifiserte norske søkarar til norske professoreat. Framleis er det mykje å gå på før Noreg kan smykke seg med å vere ein forskingsnasjon, om no dette er målet.

Eit steg i riktig retning, som samstundes ikkje kostar så mykje, er å overføre nokre stillinger frå PhD til etter Post-doc, og setje desse som til dømes 5-årsstillinger. Dette hadde vore eit sjakktrekk av mange grunnar:

- det er i dag rimelig greit å få seg ein PhD-stilling (i naturvitskapane vel og merke) om ein vil det. Flaskehalsen kjem etter PhD: om ein er interessert i å halde fram i universitetssystemet må ein gå frå halvårskontrakt til halvårskontrakt i fleire år, eller flytte. Det er ikkje ein ideell situasjon om ein nett har stifta familie.

- for ei forskingsgruppe tar det mange år å bygge opp kompetanse, og ofte vert ei gruppe satt langt tilbake om ein nøkkelperson (PhD eller post-doc) sluttar. Professorane, som er dei som skal halde kontinuiteten, er ofte opptekne med undervisning og administrasjon, og har ikkje kapasitet til å drive ting fram på daglig basis. Om forskingsgruppene hadde hatt moglegheit til å halde på nøkkelpersonar, ville det føre til ei betydelig kvalitetsheving for forskinga.

- Det er ikkje meininga at alle som tar PhD skal få ei karriere innan akademia. Å forvente det vil vere feilaktig. Men med eit fråfall på 90% frå universitetssystemet er det ikkje der skoen trykker. Problemet er å holde på den kvalifiserte arbeidskrafta. Universitetssystemet er i den absurde situasjonen at dei gjer det så vanskelig dei kan for svært kvalifiserte personar som gjerne vil behalde jobben i universitetet til å få til nett det. Og det er nett desse personane som trengst for å opprettholde norsk forsking.

- Stillinger som har eit lenger tidsperspektiv gjer det også mogleg å bygge opp forskinga over tid, og ikkje vere avhengig av ein kortsiktig horisont. Forsking tar tid. God forsking tar enda lenger tid. Middelmådig forsking tar kort tid (dagens situasjon), og dårlig forsking tar veldig lang tid (difor treng ein så klart krav om publisering).

Raudgrøn miljøtruverd

Miljøsaker har ofte det kjenneteiknet at når det strammar seg til, når miljø står i vegen for andre samfunnsinteresser, så er det miljøet som må vike. Det er greit å verne miljøet så lenge det ikkje går utover noko anna.

Når det gjeld norsk oljepolitikk gjeld dette i dobbelt forstand då oljeutvinning i seg sjølv er eit bidrag til den globale oppvarminga, og då oljeutvinninga kan gå utover miljøet direkte i utvinningsområdet.

Når alt kjem til alt vil nok oljehungeren vere så sterk at både Lofoten og Barentshavet vil bli utvinningsområde.

No er det dei unike korallreva ved Morvinfeltet det er snakk om. Havforskingsinstituttet og Statens Forurensingstilsyn advarar. StatoilHydro oppfører seg som eit oljeselskap som regel gjer, og så spørs det om politikarane også oppfører seg som dei vanlig vis gjer.

Er det mogleg å få ein ansvarlig, økologisk politikk i dette landet? Kvar er det politiske motet til å sjå ut over økonomisk vekst? Så lenge Jens sit ved roret vil det ikkje skje.

Men for all del, det er kanskje ikkje berre Jens si skuld. Snart er det val, og finanskrisa har vist kva som er politisk mogleg i ein krisesituasjon om viljen er der.

Ja til EU som Noregs geopolitiske arena.

Eg har meint det lenge, og eg har vorte stadig sikrare i mi sak: ja til norsk medlemskap i EU.

Om ein ser på Europa si alt anna enn fredelige historie, framstår unionen som eit av dei største fredsprosjekta og solidaritetsprosjekta som har vore i vår del av verden. I tillegg til Noreg sin utstrakte handel og avhengigheit av Europa, deler vi også geopolitiske interesser: Noreg må velje samarbeidspartnarar, og det viser seg at dei europeiske stormaktene deler norske interesser både i høve til Russland og USA.

Og kan det verkelig vere slik at EU har kome lenger på miljøvern enn Noreg, sjølutnevnt etisk supermakt? Ja, slik er det på nokre områder. Og kva med forsking? Jau, her er vi allereie med på mange europeiske forskinsprosjekt.

Støre har sagt at EØS-avtala utan tvil er nyttig for både EU og Noreg, men at eit medlemskap ville gitt enda større fordelar.

Neida, ingen er perfekt. Heller ikkje EU. Men så er spørsmålet: skal ein sitte på gjerdet i all tid, eller skal ein ta del i det som faktisk eit unikt europeisk samarbeidsprosjekt, og så jobbe for endring av det ein er ueinig i?

Ja.

Waziristan vs. Verden

Eg sat på kontoret og var ganske lei av tekstbehandling då eg nok ein gong klikka meg inn på db.no. Der såg eg dette biletet frå angrepet på ein politiskule i Pakistan.

Eg vart sitjande å sjå på det tynne men friske andletet til den skjeggete og ganske unge mannen. Han var heilt rolig og fast i blikket. Ved sidan av kunne eg lese at leiaren for angrepet, Baitullah Mehsud, har sin base i eit landområde som heiter Waziristan: eit fjellkledt stammeområde mot grensa til Afghanistan.

Desse aude områda har eg sett på før i Google-Maps, og eg gjekk no inn for å kike på Waziristan. Her er eit lite utsnitt over eit av dei meir bebudde områda. Kring denne dalen er det fjell med små fjellgårdar og skogkledde fjellsider.

Eg såg på Wikipedia: Waziristan er eit utilgjengelig område, befolka av stammar med sterk klanskultur, med legendariske krigerar. Det er ein svært patriarkisk og politisk konservativ kultur, som herjast av blodige hemnoppgjer. Waziristan har vore forsøkt erobra svært mange gonger, både av engelskmenn, russerar, pakistan sin sentraladministrasjon (som i praksis ikkje har noko myndigheit her), og no USA. Taliban har fått fleire støttespelarar her, og ein trur området fungerar som trening og forsyning for fleire grupper innan radikal islam. Difor har USA gjennomført bombetokt i området, og lagt press på sentralmyndigheitene i Pakistan til å ta oppgjer med gruppene.

Når eg såg på biografiane til ein del av desse framståande krigarane og åndelige leierane, viste det seg at mange er føydde på midten av 70-talet. Ein stig tydeligvis raskt i gradene.

Dette er altså ein av dei mest stigmatiserte kulturane på jorda: dei har vore under angrep mange gonger i historia, og dei er det også no, og vi har ingen sympati med dei (slik ein kan ha til dømes med palestinarane), for dei er jo nokre jævlige kvinneundertrykkerar.

Eg fann dette biletet (under) når eg googla Waziristan:
Eg tenkte med meg sjølv:
- dei ser veldig morsomme ut (til dømes nr. 4 frå venstre)
- møte i Waziristan FrP?
Og det slo meg at dette i grunnen var rasistiske kommentarar frå mi side! Eg har fleire gonger diskutert rasisme og kva som kan vere rasistisk humor og kommentarar, og nett slike beveggrunnar som eg no hadde i desse kommentarane, er det eg har kalla rasistisk hjå andre.

Så utfordringa for meg vart då: kan eg sjå på den Waziristanske kulturen utan berre å sjå dei elementa eg openbart er ueinig i? Dvs. konservatisme, kvinneundertrykking, våpenbruk?

For det er ikkje slik at eg som europear er så veldig moralsk overlegen om ein kikar på historia. Det er nok å nevne kolonitida si massakrering og utbytting. Korleis ser eigentlig verda ut frå Waziristan, der stormakt på stormakt med våpen har freista å okkupere landet? Og kva identitet får ein som folk når ein gong på gong klarer å drive dei ut? Ein ser kor mykje Kjakan har betydd for historia om Noreg i 2. verdskrig. Ein kan vel berre tenke seg..

Dette er ikkje å late att augene for det ein er ueinig i, men eit forsøk på å sjå to ting på ein gong. Vi avsluttar med ein liten snutt frå AlJazeera:





Fleire lenkjer her her her her her

Youngstorget-Snåsa tur-retur.

Bjarne Håkon Hanssen, Olav Gunnar Ballo og Helga Pedersen kastar seg på den alternative bølgja. Det må dei jo berre gjere, men eg synest ikkje det er for lite å forlange at dei bør

1) tydelig skilje sine roller som politikarar og privatpersonar når dei kjem med slike utsegn. Dette er ikkje uskuldige utsegner, dei er ein miks av religiøse, ideologiske, verdimessige uttrykk. Er dette måten Ap og SV forheld seg til religion og vitskap?

2) om dette vert sagt i politisk augemed, ta dei konsekvensane som følgjer i helse-og forskingspolitikken, nemlig ei endring i pengestraumen over på sine føretrekte behandlingsformer. Dei bør også ta helsekonsekvensen av desse behandlingsformene.

Som Prof. Kristian Gundersen sa, så er dette verknader som har vorte omfattande studert. Når Helga Pedersen seier ho er lei av den arrogante haldninga til dei som avviser Snåsamannen sine evner, så er det ingen ting anna enn særs ignorant ovanfor den kunnskapen og innsatsen som har vore gjort på desse tinga. Berre fordi ein sjølv syns, betyr det ikkje at verden skal sirkle kring din intuisjon.

Eg kan gjerne gjenta meg sjølv frå førre blog-post: Noreg er ingen stor forskingsnasjon. Utsegner som dette, om dei skal setjast inn i ein helsefaglig kontekst, gjer helsefaglig forsking til narr. Om det skal sjåast på innan ein livssynskontekst så er det ganske tradisjonelle religiøse ytringar. Ballo, Pedersen og Hanssen bør bestemme seg for kva korg dei vil legge uttalingane si så raskt som råd.

Ellers kan vi føre inn kreasjonismen i skulen med det same.

Folkemord på Srilanka?

Ein tamilsk kollega av meg har sendt ut desse filmane og artiklane for å rette merksemda mot det som ser ut til å vere eit folkemord mot tamilane på Srilanka:

Human Catastrophe & Medical Emergency in the Vanni

Heavy fighting and continuous multi-barrel artillery shelling has resulted in more than 300 internally displaced persons being killed and over 1000 hundred injured in the Mullaitivu District.


Dr.T.Varatharajah,

RDHS,

Mullaitivu


[EYEWITNESS ACCOUNT: AUDIO]

More than 300 civilians feared killed, people bleed to death on streets
http://www.tamilnet.com/art.html?catid=13&artid=28151

http://uk.youtube.com/watch?v=O_p2hEqAmc0&feature=channel

http://www.youtube.com/watch?v=f0aba85K-aQ&feature=channel_page

- quest

...og ild regnar frå himmelen

Det er vanskelig å ikkje føle avmakt for situasjonen mellom Israel og palestinerane, også for oss som ikkje er ekspertar. Eit intervju med to israelske menn som var kalt ut til krigen viste rørande korleis vanlege menneske på alle sider kvernast i konflikta:

"Dette er de vanlige israelerne og palestinernes ulykke: Vi er fanget av våre ledere, som driver en politikk som bare medfører mer vold."

Gjer forbrytelsane store nok, og dei vil ikkje reknast som forbrytelsar.

Finanssektoren drivast av sunnmøringar

Sunnmøringen sym med tak som ausar alt inn mot kroppen. Det same gjeld for finanssektoren. Wall Street må vere største sunnmørske koloni utanfor Sunnmøre.

Etter massiv udugeligheit gjennom sub-prime-lån og risiko-investeringar, kom finanskrisa som venta! Eg nektar å tru at nokon som er eldre enn 15 år ikkje har fått med seg at bobler stig og sprekk. Og etter å ha alboga seg rom til eigen risikosport gjennom deregulering av markeda, skal dei no grine seg til krisepakkar, fordi dei faktisk tek med seg andre i fallet. Og då skal brått staten inn å hjelpe. Kapitalismus sa ein gong at fridom er også fridom til å la ting gå til helvete. Men dei vi snakkar om her er ikkje idealistiske liberalistar. Dei er reinspikka egoistar. Om staten kan redde dei, så "ja takk, her skal vi ikkje diskriminere så lenge pengane kjem i kassa".

Så kvifor dette sure oppgulpet nett no? Fordi DnB planlegg søksmål mot Terra-kommunene. Det er ingen tvil i at Terra-kommunene fortenar tyn for sine investeringar. Men korleis hadde det gått om staten skulle oppføre seg slik mot bankane? Det hadde gått jævlig dårlig for bankane. Dei hadde sitte rentesrentesrentesrente til langt over blåkragen.

Grrr..

Rekruttering til forsking.

Eg er gjerne eit impulsiv kjenslemenneske som skyt frå hofta avogtil. Då eg opna Studvest i dag tidlig, reagerte eg raskare enn min eigen skugge på dette innlegget ved å skrive eit lesarbrev som forhåpentligvis kjem på trykk til veka:

Rekruttering til forsking.
Eg les i Studvest 26. november 2008 at forskingsminister Tora Aasland peikar på at rekruttering til forsking må byrje allereie på bachelornivå. Det er sjølvsagt ein god tanke som eg er fullt einig i. Men når det gjeld problem med rekruttering i norsk forsking, så trykker skoen heilt andre stader.

Rekrutteringa av PhD-studentar er så vidt eg veit god, men i det offentlige Forskingsnoreg gjeld framleis ordtaket om at ein får jobbe så mykje overtid som ein berre vil, utan overtidsbetaling. Om ein skulle satse vidare på forsking etter fullført doktorgrad, kjem flaskehalsane i kø, med midletidige post-doktor-stillinger og sporadiske forskarstillingar. Då mange er i etableringsfasen i denne alderen, er ikkje dette ein attraktiv yrkessituasjon.

Underskriftsaksjonen ”Lausungane” leverte nett inn eit opprop mot universiteta sin utstrakte bruk av midletidige tilsetjingar. Dette vart avfeia av Aasland, som meinte at fleire burde tenke alternativt, og at ikkje alle som er ferdige med doktorgrad treng jobbe i staten. Nei, det er tydeligvis heller ikkje eit problem, då ein har for få søkarar til høgare stillingar innan akademia.

Innsatsen som skal til for å kvalifisere seg til dei høgare stillingane innan akademia medfører fleire år med høg arbeidsmengd, lav løn og usikre rammevilkår. Difor har ein problem med rekrutteringa i Norsk forsking. Dette bør Aasland fortelje bachelorstudentane når ho vil snakke om ei karriere innan forsking.