Det er sjeldan ein får høyre nokon som verkelig sparkar i den kulturelle sfæren, og det atpåtil godt nedover. Georg Johannesen (1931-2005) er jo eit hederlig unntak. Eg skal innrømme at eg var ein av dei som ikkje fekk augene skikkelig opp for Johannesen før han fann namnet på elva han drukna i, for å seie det litt fjåsete.
Eg trur på Johannesen, når han stemplar den eine etter den andre som språklig spedalsk, sjelelig platt osv. Ikkje fordi han presenter så gode argument på det i seg sjølv. Det kunne like godt oppfattast som surmuling frå ein bergensk forståsegpåar. Det er vel heller ei kjensle ein får av at Johannesen tek språket, og dets innhald, på alvor. Og han er svært bevisst, over gjennomsnittelig iallefall, på historie, på tradisjon; det som skal meddelast, som ein del av ein kontekst, ein riktig stor ein, og han set sjølv eit eksempel på dette gjennom sin eigen produskjon. Då vert ein sitjande att med kjensla av at, tja, ein får ta ei lesning av Øverland til, også får ein kjøpe Johannesen sine samla dikt, og prøve å pirke i materien der.
Kobbenes
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar