Etter å ha lest Knausgård tenkte eg: no lese ei gammal bok, og drog ut Ulysses frå bokhylla. Etter ei halv side sette eg den tilbake og drog ut Farvell til våpnene av Ernest Hemingway i staden.Eg har lest nokre av novellene før, og dei ligg i meg som ei stemning av ferie i andre land. Både fordi eg las dei på ferie, og fordi dei manar fram eit heilt anna lys enn det ein finn her heime.
Farvel til våpnene (1929) føl ein amerikanar som har verva seg som ambulansesjåfør på italiensk side under kampane mot Austerrike-Ungarn i Nord-Italia under første verdskrig, ikkje ulikt det Hemingway gjorde i eige liv.
Så mykje er sagt om Hemingway sin appell til unge menn: mannsrollen, kampen, det tause og firskorne, døden og skjebnen. Kvinna og krigen. Så også denne boka legg seg i dette temperamentet. Og her er eg ikkje sikker på om eg heng med. Det vert for romantisk for meg: livet, døden, kjærleiken. Krigen og kvinna. Den var bra, intet med det. Språkføringa var glimrande - bak det eg mistenker er ein noko dårlig oversetning av Herman Wildenvey. Den berømte knappe stilen som seier så mykje med lite.
Men altså, temperamentet traff meg ikkje. Men det er strengt tatt mitt problem.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar