Vel tilbake til Bergen frå sommarferie i Postkortnoreg har eg vore gjennom to små-bøker frå premielønna vestlandsforfattarar, nemlig Imot kunsten av Tomas Espedal og Austerrike av Nils Henrik Smith.
Fine things first så er begge bøkene godt skrive. Kanskje særlig Imot kunsten, med Espedal som er kjent for sitt poetiske språk. Det sterkaste i denne boka er språket, og hans måte å beskrive den vesle delen av verda han eller hans formødre/fedre befinn seg i (som ofte ikkje er mykje: eit hus, eit skrivebord, eit strekk i ein by, ei leilighet; ei proustsk kjensle for rom).
Det eg likar best med Austerrike er at den er så kort og fragmentert, og det som vert fortalt er så urovekkande, absurd og uavklart at det opnar opp for min eigen tanke til å spinne vidare, leda i makabre retningar gjennom vink i teksten - gjort på ein elegant og til dels morosam måte.
Kritikken gjeld begge bøker, og kanskje den treff bom: dei kjennest einsidige. For Imot kunsten er den einsidig i det at den er gjennomsyra sentimental. Heile boka er sentimental i sine beskrivingar. For Austerrike vert det opna opp eit rom til ei historie gjennom ein person, men også her er det ei grunnstemning gjennom heile boka, utan at eg heilt klarer å setje ord på kva denne er.
Kritikken er kanskje bom fordi ein må vurdere verk på sine eigne premissar, og dette er korte bøker. Men like vel så 1) kjennes dei einsidige i høve til det livet dei forheld seg til, som varierar i grunnstemninger hit og dit på mange måtar, og 2) så gjer det at dei kjennest uferdige, som om dei er ei side av fleirsidige polyfoniske verk.
Vel vel, kanskje ordkløyve/gyte-ri.
No kjem hausten.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar