Mann, med stor M

Utan at det heilt har tatt av, dukkar det hist og her opp stemmer som ønsker å debattere den mannlige identiteten. Ein kjenner att overskrifter som Mannen i krise, Mannsrolle etc. Andre gjengangerar er "Menn vert skuletaperar, Mannsidentitet og liknande. Likeeins har moteorda om Metroseksualitet og Überseksualitet. Andre igjen skottar mot det dei meiner er gode gamle mannsverdiar.

Så korleis skal ein forholde seg til dette? Det er ingen tvil om at samfunnet har endra seg mykje dei siste 50 åra, med hensyn til kvinnekampen. Kvinnene sin identitet er radikalt endra, og menn sitt forhold til kvinner er likeins endra. Bringer det mannen i krise? Gjer det at mannen er svekka, og manglar positive førebilete? Gjer det at mannen sin identitet er forkludra? Mitt svar er eit klart nei. Om ein opplever det som kritisk at ein ikkje lenger kan forvente å vere familiens overhovud, så får ein ta det på eiga kappe. Føler ein at ein manglar klare rollemodellar for mannlig identitet, om ein ikkje passar inn i den metroüberseksuekke omgreps-jippoen, så er eg freista til å påstå at ein har urealistiske og unyanserte forventningar til kva mannsrolle ein forventar å finne. Eg kan nemne nokre av mine eigne, mannlege rollemodellar som undgdom: Tor Heyerdahl (fordi han var nyskjerrig og engasjert), David Attenborough (også nyskjerrig og engasjert), Marilyn Manson (musikk vart viktig då ein vart eldre, og musikerar er lette å identifisere seg med, slik er dei jo ein gong framstilt. Manson var jo veldig tøff, samtidig som han hadde ei veldig gi-faen-eg-skaper-min-eigen-måte-å-vere-på-haldning), David Bowie (også ein sjonglør med identitetar, og han viser at ein kan skape sin eigen identitet). Dette er jo berre eit lite utval av mannsfigurar som ein ønska å identifisere seg med. Nokre meir klassiske ideal enn andre.

Eg meiner at mannsrollen går, og har alltid gått, i svært mange retninger. Den metroseksuelle og den überseksuelle mannen har oppstått like mykje av trang til å lage merkelappar, som av rett til å kalle seg dekkande på noko vis. Element som har vorte trekte fram som metroseksuelle/überseksuelle er ikkje element som har oppstått på 90-talet, heller er det element som har levd side med side med andre element som menn har teke i seg. Einkvar som har bladd i historia, har sett at menn har funne på mykje rart, mykje som ein ikkje ville ha kalt maskulint i dag, om ein støtter seg til dei omgrepa som verserer i debatten. Kvifor er ein redd for det? Å etterlyse mannligge førebilete som er sterke fysisk og psykisk, set grenser, og restaurerer dei mannlige verdiane med positivt forteikn, det vanskeliggjer leitinga. Det er klart at dette er positive eigenskaper, men å setje dette som normativt, det ser eg ikkje heilt poenget med. Då heller ja til eit liberalt syn på kva ein mann skal kunne vere. Symptomatisk er jo mange i mannsdiskusjonen redd for å dette i homo-grøfta, og lefling med alt som kan assosierast med slikt, vert skydd. Kanskje det er difor mykje av diskusjonen kjem inn på eit snevert spor? Som hetrofil synest eg det er negativt. Difor nevnte eg Bowie og Manson, fordi desse er eksempel på menn som har turt å ta på seg roller som i mange samanhengar har vorte utdefinert frå det mandige.

Skal mannsdebatten få slagkraft, må desse elementa iallefall med.