På sporet av den tapte tid VI: Sodoma og Gomorra

Det ligg an til svovelregn. Heteronormativiteten sit narreslør vert drege frå augene til vår venn, då han oppdagar ein eldre, aristokratisk kjenning, kose seg på lite kristent vis, med ein skreddar som bur i etasja under forteljaren sin familie. Dagens homo-røyrsle, som utvilsomt har mykje å takke denne boka for - den er somme stader klassifisert som "gay-theory" - ville nok likevel finne enkelte av karakterestikkane noko irriterande; det homofile, det vere seg i kvinna eller mannen, vert betrakta som, hjå mannen, kvinnelig, og hjå kvinna, mannlig. Denne boka har ein lang passasje som må kunne seiast å vere ein polemikk mot samfunnet sin dobbeltmoral. For dei som forbannar dei homoseksuelle er sjølv, i ein kristen kontekst, sjølv etterkomerar frå Sodoma og Gomorra; dei driv sjølv hor; dei svik og fornektar; dei er sjølv av dei om hvis klagerop når til himmelen.

No må det jo også nevnast at, noko som det er skrive ganske mykje om, jeg-personen i boka er ikkje den same som Marcel Proust. Nokon seier at personen Marcel Proust er oppløyst, og eg-personen er konstruert. Samanhengen mellom dei to er samanfiltra og diffus. Jeg-personen, har det vist seg, er no ein ung mann som klatrar i det aristokratiske liv med stort hell - mykje fordi han har klart å selge seg inn som kunstnar, utan å ha skrive så særleg mykje i det heile - og som slik også gjer stadig auka suksess med det motsette kjønn. Ulikt forfattaren, ser det ut til at eg-personen er heterofil (enda har slike begrep betydning i romanen, iallefall tilsynelatande), og han er svært interessert både i aristokratiet sine unge damer, samt prostituerte hist og her. Hans venninde Albertine, som sist vart omhandla i Balbec (iv), er tilbake i omgangskrinsen, og vår yre venn forsøker å få henne som elskerinne, dog fast bestemt på at han ikkje er forelska i henne lenger, slik som dengang i Balbec.

Eit eksempel på kor tvinna forholdet mellom forfattar og forteljar er, er teorien om Proust si kjønnsvridning. Navn som Gilberte, Albertine og Andrèe, jenter jeg-personen er forelska i, kan sjåast på som forvrengde mannsnavn; Gilbert, Albert, Andrè. Ettersom forholdet til Albertine spring fram, vil ein kunne tolke dette enda lenger, då vår venn, fortvila, og i gryande sjalusi, mistenker Albertine for å vere lesbisk.