Knausgårds kamp 3

I Min kamp 3 rekonstruerer Knausgård barndomen. Det lukkast ikkje heilt, delvis på grunn av prosjektet sjølv.

Min kamp 3 er forteljinga om Knausgård sin barndom fram til konfirmasjonsalder. Det vert no verkelig klart at binda i Min kamp er ulike i stil - bind 3 er ført i forma til den nostalgiske barndoms-romanen. Utan at eg skal legge for mykje vekt på det, går assosiasjonen somme tider til LS. Christensen sine nostalgiske barndoms-romanar.

Men bind 3 er også det svakaste av binda til no. Dette er fordi Knausgård her misser intensiteten i nærleiken til hovudpersonen, som gav dei to første binda ei spesiell styrke. Det vert tydelig at synspunktet er 40 år gamle Knausgård som rekonstruerer 8 år gamle Knausgård. Det er den vaksne Knausgård sine assosiasjonar og metaforar som pregar refleksjonane.

Dette bindet har også meir preg av litterær rekonstruksjon enn dei to første. Det vert ein svakskap i denne samanhengen tykkjer eg, då det bryt illusjonen av autensitet som dei to første bygde opp: der eg nesten kjende at eg var i Knausgård sitt liv i bind 2, er det no heilt klart føre meg at her ligg det ein litterær konstruksjon. Veggen av autensitet sprekk.

Når det er sagt betyr ikkje dette at bindet ikkje var verdt å lese. Men det var verdt å lese som ei fortsetjing av 1 og 2 meir enn eit sjølvstendig verk. Så langt i prosjektet har spenninga meir og meir byrja knytte seg til dei komande binda, og til den varsla slutten som etter sigende ikkje er ferdigskrive.