På Motorpsycho sin konsert på Verftet sist mandag gikk vi frå California-kysten, og inn i dei tørre tørre fjellområda kring Sierra Nevada, med arrete fjelltoppar, saltsjøar og enorme sletter. Ta med pickupen din!
Siste plata, Little lucid moments, byr på 4 spor over 60 minutt, der den første er ein suite på 21 minutt. Rocke-suiten er eit fenomen som med rette har vorte noko latterleggjort i rockehistoria etter utallige pompøse forsøk på å lage rock med "klassisk musikk" vri (av vellukka forsøk er vel Yes sin The gates of delerium. Når det likevel går bra her spekulerar eg i om det er evnen til å ta med seg melodiøse parti av typen som vart reindyrka på Phanerothyme, kombinere det med ein kraftig og energisk intensitet (noko som mange progressive band manglar, var det her påverknaden frå Deep purple kom inn?), og ei forkjærligheit for det suggerande. Desse elementa kan så brytast mot kvarandre og avløyse kvarandre, og dragast ut i ein type dynamikk som kler eit lenger format, noko som mesterlig (!) framvisast i overgangen mellom del 1 og 2 på Little lucid moments.
Tilbake til konserten, så var denne prega av den same dynamikken. Låtane vart dregne ut, og intensive parti bygde seg opp, vart rivne ned, og avløyst av melodiøse delar, eller munna ut i rolige og dvelande parti. I alt dette blandast det inn ein overraskande kompleksitet av taktskifter, klangar og støy - med den verknaden at ein gir opp å prøve å skape eit system i lydmuren, men let att auga, og let seg drive med i Motorpsycho sin sjølvuttalte Zen-oppleving.
For å oppsummere: i ein rytmisk musikk-verden som pregast av særs konservativ kultur (det er sannelig ikkje mykje grensesprenging å spore) og mykje resirkulering representerer Motorpsycho ei sjeldan, uredd og oppriktig og interessert stemme. I tillegg lagar dei bra musikk, noko som jo er eit stort pluss.
(Og som ein liten parentes: Little lucid moments vert ikkje eingong nevnt når Dagbladet oppsummerer det norske musikk-året som eit kvileskjær.)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar