Vi er kome til nest siste del i den nesten uendelige historia På sporet av den tapte tid. Motivet i denne delen er tida etter at hovudpersonen si elskerinde, Albertine, har forlete han. Ikkje berre har ho reist frå han; ho døyr også, i det som moglegeins er eit sjølvmord med hest. Forteljaren reagerer på desse hendingane med ein valdsam kjærleik til ho som han tett før sjølv vurderte å bryte med. Døden representerte den ultimate utilgjengeligheit, Marcel gir sin kjærleik drivstoff ved å stadig finne ut detaljar om det livet som Albertine har haldt skjult for han medan dei var saman.
Men ettersom tida går, venjer ein seg til det nye livet uten Albertine, og minner som før valdte stor smerte, betyr snart lite. Slik utmalar "Uten Albertine" to gjengåande tema i På Sporet av den tapte tid: sjalusien som nødvendig forutsetning for kjærleiken, og vanen som forandrar og tilvenner mennesket nye og sjokkerande omgivnader.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar