I gar var eg pa Jazzfest i New Orleans, der Erykah Badu var headliner. Heile dagen var full av god stemning, ol, lokal mat, funk, soul, blues, bluegrass, masse folk og god stemning.
Det slo meg kor viktig og profesjonelt musikk er her. Det er jo i USA rytmisk musikk hovedsaklig har vorte utforma, sa utan a forsoke seg pa musikksosiologiske analyser, sa far eg ein viss forstaing for kvifor mange norske artistar foler at ein blir teke meir seriost som musikar over dammen.
Det foerste hoegdepunktet var Pete Seeger. Han er no 90 ar, og sjoelv om fingrane ikkje glir sa kjapt over banjohalsen, har han absolutt sceneutstraling. Det er foerste gong eg har hoeyrt han, sa noko ekspert er eg ikkje, men dette var fin-fine saker, med masse story-telling, allsang og vokalharmoniar.
Det absolutte hoegdepunktet var konserten med Erykah Badu. Dette er ein slik konsert som far ein til a lure pa kva det er som gjer at somme har desse unike eigenskapane som gjer at dei stiller i ein heilt eigen dimensjon.
Foerst lar ho bandet spele ein ti minutter lang intro, foer ho med hoeg diva-faktor duvar inn pa scena; ho er lita, men ho fyller likevel heile scena med framtoningen. Resten av konserten er ei collage av ulike sangar, rytmar, jamming, saerdeles intrikate rytmar (somme tider verka det som om bandet etterlikna overgangane som DJ'ar har mellom plateskifta. Proev a spele 'feil' pa denne maten, det kan ikkje vere enkelt) som fekk det heile til a hoeyrest ut som prog-soul. I tillegg syng ho fantastisk, og ser tilsvarande ut. Kan det bli betre? Nei.
Musikk i USA er utan tvil noko heilt spesielt: rytmisk musikk har vorte utvikla her, og den har ein mykje djupare status mellom folk enn det vi ser i Noreg. Trur eg.
Goy var det iallefall.
- Gumbo-West
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar