Venezuelabrev 3: Roraima

Ich habe mein Hertz in Roraima verloren
Wann ich denke damal,
es spielt so schnell so schnell!



K. West-ekspedisjonen til Venezuela overraskar seg sjoelv stadig! Etter aa ha koeyrt i leigebil fraa Puerto Ordaz (som ligg omtrent midt i landet), over Gran Sabana til St. Helena heilt sor i landet, mot grensa til Brasil, kika tospannet paa tur til det 2800 m. hoege fjellet Roraima. Dette var ein 6-dagars tur, med 5 overnattingar i telt, noko som West ikkje eingong i si storleikstid som speidar var oppe i. Men forunderlig nok var det konsensus i gruppa om at dette kastar vi oss ut paa.

Reisefoelget var paa 13 turistar ledsaga av ein fantastisk guide, og ein flokk med portorar som ordna alt det praktiske: laga mat, bar og slo opp telt, hadde ferdig lunch klar i jungelen osv osv. Roraima ligg i Canaima naturreservat, og det er ulovlig aa legge att noko som heldst her. Dei tolmodige portorane bar altsaa ogsa med seg toalettet til heile gjengen.

Turen opp til toppen tok 3 dagar med relativt behagelige dagsmarsjar der vi la bak oss kansje 20 km og 2000 hoegdemeter. Turen gikk fraa steppelandet paa Gran Sabana, til hoglandsjungelen kring fjellet, til det merkverdige maanelandskapet paa toppen.

Roraima er eit plataafjell av den typen som er karakteristiske for Venezuela. Det er restar av gammal havbotn, derav den flate toppen, som er av ein hardare steinsort enn omlandet. Resten av havbotnen har dermed erodert vekk, og plataafjella roeyser seg loddrett opp 2000 m over omlandet. Paa toppen av desse fjella er det ein heilt spesiell biologi, med fleire artar som er bevart heilt sidan daa dinosaurane rusla kring paa jorda. Dette er baade fordi dei er fysisk isolerte fraa omlandet, og fordi klimaet er heilt spesielt paa toppen: vekselvis skodde og 5 grader, vekselvis sterk ekvatorsol. Dette gjer at mange artar her er evolusjonaert meir i slekt med artar i afrika enn med omlandet i soeramerika, noko som viser desse fjella sin alder fraa daa desse kontinenta var samla.

Det same klimaet viste seg aa by paa visse utfordringar for eit turlag kledd for ein tur i tropene, og det kjendest til tider som om ein var i Bergen paa ein heilt vanlig bergensdag. Ellers saag det ut paa toppen som ein kan tenke seg at det kanskje ser ut om ein landar paa ein framand planet med liv paa. Mellom svarte steinklipper i kryptiske former (eit buldre-paradis foroevrig) voks det solide og tjukkblada planter, spede orkidear og andre fantastiske smaa blomar, samt at smaa svarte froskar kravla kring paa svaberga (dei stamma fraa den tida daa froskane enda ikkje hadde utvikla hopping, saa dei kravla). I vegetasjonen og under steinar koste det seg smaa skorpionar og ikkje saa smaa tarantellar. I djupe kloefter skjulte det seg mystiske fuglar som ikkje likte dagslys. Ellers var svaert mange av plantane her insektetande, av typen soldogg og ulike kanneblomar. Smaadyr var heilt klart nedst i naeringskjeda paa denne staden.

Naar skodda letna, oftast om morgonen (Roraima tid: i seng kl 20.00, opp kl. 05.30, og uten problem merkelig nok) kunne ein sjaa ned det 600 meter loddrette og/eller overhengande stupet og sjaa milevis utover slettene. Det var virkelig ei eventyrlig oppleving!

Etter eit doegn paa toppen hadde temperaturen sunke eit par grader, og det var omtrent umogleg aa holde seg torr, saa daa var det velkome aa byrje paa heimvegen, som viste seg aa vere ein proevelse paa laarmusklaturen, men ellers eit eventyrlig skue. To dagar seinare er vi tilbake i St. Helena, framleis med villmarka pumpande i blodaarene.

Dette kan heilt klart anbefalast alle som tar turen til desse trakter. Guiden og teamet vi hadde med gjorde det til ei virkelig minneverdig og eventyrlig oppleving!

Gaa inn paa nettadressa til Backpacker Tours.

Neste: siste dagane i Venezuela.

Vi kjem tilbake med biletereportasje, samt meir biologi om dei venezulanske plataafjella.

Onkel reisende West