Venezuelabrev 4: Biletereportasje

Her kjem ei snasen biletereportasje frå sommarens eventyr i Venezuæla!

Tilbake i europa etter ein tur i det latinske lynne, sender vi nokre stemningsfoto frå Venezuela-turen. Den skarpe lesar/sjåar vil legge merke til at naturbilete dannar ei overvekt av bileta, noko som kan ha med å gjere at då vi ikkje kunne spansk, vart det ein natur-orientert tur. Naturen snakkar som kjent alle språk.

Etter Roraima var reisefølget utkjørt av inntrykk og opplevingar (og 6 dagars fottur), og tilbrakte dei siste dagane under palmesus på dei karibiiske strendene.

Det må forøvring merkast at nattbussen tilbake til kysten gav den absolutt kaldaste natta på turen (og det var kaldt på Roraima også) grunna ein overivrig air-con-kultur. Makan! Men her må ein vere opne; slik er det her. Hadde det vore som i Noreg kunne ein holdt seg heime.

Husvarme pelikanar på ei øy utanfor Isla Margarita, der det også vart fridykka og blekksprutkika av redaksjonen.

Dei durande og mektige fossane i Canaima sett frå Cesnaen. Foss nr. to frå venstre vart undergått av redaksjonen, til stor glede!

Småkrek i buskaset. Kameraet som insektsamlar.
Tepuiar ved Angel falls

Pikante chiliar.
Angel falls: naturestetikk - 950 m rett opp
Landevegen over Gran Sabana, med tepuiar i horisonten, tatt frå den frekke vesle toyotaen vår.
Endelig oppe på Roraima. Sjølv om skodda gjer sitt, var det likevel imponerande. (Vel så imponerande er at ingen turistar har falle utfor enda). 600 m overheng rett ned.
Roraima noch einmal...

...og utan skodde. Her ser ein ned på sabanaen, 2000 m høgdeulikheit frå toppen og ned til sletta.

Roraima sett frå eine leirplassen.

Onkel reisende West!

Venezuelabrev 3: Roraima

Ich habe mein Hertz in Roraima verloren
Wann ich denke damal,
es spielt so schnell so schnell!



K. West-ekspedisjonen til Venezuela overraskar seg sjoelv stadig! Etter aa ha koeyrt i leigebil fraa Puerto Ordaz (som ligg omtrent midt i landet), over Gran Sabana til St. Helena heilt sor i landet, mot grensa til Brasil, kika tospannet paa tur til det 2800 m. hoege fjellet Roraima. Dette var ein 6-dagars tur, med 5 overnattingar i telt, noko som West ikkje eingong i si storleikstid som speidar var oppe i. Men forunderlig nok var det konsensus i gruppa om at dette kastar vi oss ut paa.

Reisefoelget var paa 13 turistar ledsaga av ein fantastisk guide, og ein flokk med portorar som ordna alt det praktiske: laga mat, bar og slo opp telt, hadde ferdig lunch klar i jungelen osv osv. Roraima ligg i Canaima naturreservat, og det er ulovlig aa legge att noko som heldst her. Dei tolmodige portorane bar altsaa ogsa med seg toalettet til heile gjengen.

Turen opp til toppen tok 3 dagar med relativt behagelige dagsmarsjar der vi la bak oss kansje 20 km og 2000 hoegdemeter. Turen gikk fraa steppelandet paa Gran Sabana, til hoglandsjungelen kring fjellet, til det merkverdige maanelandskapet paa toppen.

Roraima er eit plataafjell av den typen som er karakteristiske for Venezuela. Det er restar av gammal havbotn, derav den flate toppen, som er av ein hardare steinsort enn omlandet. Resten av havbotnen har dermed erodert vekk, og plataafjella roeyser seg loddrett opp 2000 m over omlandet. Paa toppen av desse fjella er det ein heilt spesiell biologi, med fleire artar som er bevart heilt sidan daa dinosaurane rusla kring paa jorda. Dette er baade fordi dei er fysisk isolerte fraa omlandet, og fordi klimaet er heilt spesielt paa toppen: vekselvis skodde og 5 grader, vekselvis sterk ekvatorsol. Dette gjer at mange artar her er evolusjonaert meir i slekt med artar i afrika enn med omlandet i soeramerika, noko som viser desse fjella sin alder fraa daa desse kontinenta var samla.

Det same klimaet viste seg aa by paa visse utfordringar for eit turlag kledd for ein tur i tropene, og det kjendest til tider som om ein var i Bergen paa ein heilt vanlig bergensdag. Ellers saag det ut paa toppen som ein kan tenke seg at det kanskje ser ut om ein landar paa ein framand planet med liv paa. Mellom svarte steinklipper i kryptiske former (eit buldre-paradis foroevrig) voks det solide og tjukkblada planter, spede orkidear og andre fantastiske smaa blomar, samt at smaa svarte froskar kravla kring paa svaberga (dei stamma fraa den tida daa froskane enda ikkje hadde utvikla hopping, saa dei kravla). I vegetasjonen og under steinar koste det seg smaa skorpionar og ikkje saa smaa tarantellar. I djupe kloefter skjulte det seg mystiske fuglar som ikkje likte dagslys. Ellers var svaert mange av plantane her insektetande, av typen soldogg og ulike kanneblomar. Smaadyr var heilt klart nedst i naeringskjeda paa denne staden.

Naar skodda letna, oftast om morgonen (Roraima tid: i seng kl 20.00, opp kl. 05.30, og uten problem merkelig nok) kunne ein sjaa ned det 600 meter loddrette og/eller overhengande stupet og sjaa milevis utover slettene. Det var virkelig ei eventyrlig oppleving!

Etter eit doegn paa toppen hadde temperaturen sunke eit par grader, og det var omtrent umogleg aa holde seg torr, saa daa var det velkome aa byrje paa heimvegen, som viste seg aa vere ein proevelse paa laarmusklaturen, men ellers eit eventyrlig skue. To dagar seinare er vi tilbake i St. Helena, framleis med villmarka pumpande i blodaarene.

Dette kan heilt klart anbefalast alle som tar turen til desse trakter. Guiden og teamet vi hadde med gjorde det til ei virkelig minneverdig og eventyrlig oppleving!

Gaa inn paa nettadressa til Backpacker Tours.

Neste: siste dagane i Venezuela.

Vi kjem tilbake med biletereportasje, samt meir biologi om dei venezulanske plataafjella.

Onkel reisende West

Venezuelabrev 2

Redaksjonen har no vore ei veke i Venezuela, og landet maa kunne seiast aa ha satt spor.

Dei foerste dagane var vi i Porlamar (eller rett utanfor Porlamar) paa Isla de Margarita. Dette er ei oy paa kysten av Venezuela, og den er kjent for aa vere ferieparadiset til dei med pengar i landet. No var det lavsesong (sesongen er visst i Desember og Januar), saa det var relativt stille. Likevel var det varmt og fint baade paa vatnet og i stranda, og redaksjonen oppsummerte at plassen godt kunne plasserast under omgrepet "syden". Av hoegdepunkt kan nemnast ein tur med baat ut til ei lita oy, der vi fridykka, og saag mengder av fisk og blekksprut og anna (men ingen skilpadder :/). Paa veg tilbake saag vi (riktig nok paa avstand) ein stor og hoppande kval (som West tenkte for eksempel kunne vere ein knoelkval). Ellers vart dagane her raskt fyllt opp av avslapping og pokerspeling.

Meir aksjon vart det daa reisefoelget hoppa paa flyet til Ciudad Bolivar (det er svaert monge ting som heiter Bolivar i dette landet, etter den store frigjeringshelten Simón Bolivar,som frigav landet fraa spanjolane), og derifraa ombord paa eit 6-seters Cesna over enorme oedemarker foer vi til slutt landa i Canaima, ein liten by utan veiforbindelse, midt i jungelen. Her er det regnskog, plataafjell og enorme fossar, og ein ventar naar som heldst at dinosaurar skal kike utav naeraste skogholdt.

Dagen etter hoppa vi paa elvekanoen for ein 4-timars tur innover jungelen til Angel Falls, verdas hoegaste foss, 979 meter fritt fall. Vel saa imponerande var fjellet som fossen stuper fraa, eit enormt plataa som roeyser seg fraa jungelen med stupbratte og til dels overhengande fjellsider til ei hoegd paa over 2000 m over havet (eg vil tru at jungelen laag paa ca 500 moh.

Men det viste seg at jungelen hadde overraskingar paa lur. Daa vi skulle overnatte i ein leir ved foten av fossen, fekk tre stykker i reisefoelget (inkludert underteikna) matforgifting med paafoelgande kvalme osv. Det er ein tilstand det er saers lite behaglig aa vere i der vi var.

Det vart slik saers behagelig aa kome seg tilbake til Ciudad Bolivar, og ta inn paa eit lekkert herberge i kolonistil, og faa 15 timar med soevn. Eg er no klar til aa innta det foerste maaltidet paa 30 timar.

Vidare gaar turen i leigebil soerover til "Gran Sabana", eit fjellplataa soeraust i landet. Meir om det i neste brev.

Bileta i dette brevet er diverre ikkje eigne, men vi haaper aa kome tilbake med eigne bilete i seinare brev.

Onkel reisende West