Stemningsrapport frå hovudet til Omar Rodiguez Lopez på Sentrum Scene i går kveld: 1-2-3-1-2-1-2-3-4-5-1-2-3-1-2-31/2-1-2. Hei kor det går - kom igjen!
Grunnen til det er fleire:
- all musikk er skrive og arrangert av Omar Rodriguez Lopez, for så å bli instruert til resten av musikerane, gjerne på vis som gjer det svært krevande for musikerane å lære seg og å spele inn sangane. Dette er ein original vri som sender tankane hen til Zappa og James Brown, som var bandlederar med kadaverdisiplin - noko som opnar vegen for meir heilheitstenkning og bevisstieit rundt komposisjonane.
- vokalen er ført av Cedric Blixer Zavala, ein vokalist med glimrande kvalitetar i progvokal. Rett og slett til å verte slått i bakken av.
- dei er slett ikkje redde for å drage ut sangane til rundt 20 minutt med støy, soloar og anna grums og stas, slik Zeppelin og andre gjorde. Det er også nevnt Miles Davis, ein tanke eg forstår godt.
- progsuppa kan gjerne verte baktung og pretensiøs. Med å legge inn gode dosar latinorytmer, høgt tempo og punkeattitude gir dei sjangeren eit deilig løft.
- dessutan ser dei veldig tøffe ut
Så dette var utgangspunktet. Konserten pangopna med ein 20 minutters versjon av Rulette Dares frå De-Loused In the Comatorium, før dei knuste inn i den fengande og tighte Jaga Jazzist-liknande Visceria Eyes. Dette var jo glimrande. Men det byrja å ane meg: det er veldig mykje heile tida. Trommeslagaren med sine bulande musklar tok tydeligvis dette som ei 2-timars treningsøkt, for det gikk i ett: babababbabrbabrabrbarbarbarbarpisjpisjbarbarbarbbrbarbarbbbrbar. Dynamikken var nok skadelidande, og dette kunne gjere at somme jam-parti vart noko monotone og flate. Dette er nok hoved-kritikken mot The Mars Volta: på dei to første albuma var det meir luft og dynamikk i arrangementa. No er det mykje trangare om plassen.
Men faktisk var dette noko som kom seg utetter. Og ein annan overasking: dei sangane som fungerte best var ikkje dei gudegitte spora frå Francis the Mute, nei det var heller dei groovy sangane frå det nye albumet The Bedlam i Goliath. Her var vokalen absolutt best, og jam-delane var meir inspirerte. Høgdepunkt her var Abernikula, Ilyena og Goliath.
Konserten varte i to timar, og sjølv om CB Zavala gjorde turnøvingar som ei blanding av Steven Tyler, og Ozzy på speed, var han nok ikkje den store folkeforføraren. Sjølv om delar av bandet absolutt såg ut til å kose seg, var det med andre ord ikkje den store kommunikasjonen mellom band og publikum. Ein artig ting er at Marcel RL no er til forveksling lik Kirk Hammet i si storheitstid.
Iallefall - The Mars Volta tar musikk seriøst på ein måte som ikkje er overflod av. Dei serverte ein konsert som gav mat til både tanke og til sansning - ein konsert som i alt blir betre og betre di meir eg tenker på den.
Det kan også nemnast: er TMV ein del av Shakespeare-komplottet? Med sangar som Miranda, That ghost just isn't holy anymore, og Cygnus Vismund Cygnus?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar